[Krystyna]

   
Azurite Kaolinite
Kamień, bez którego nie istniałby Ósmy Cud Świata
Jako główny środek antyseptyczny starożytności, kamień ten pomógł ludzkości pokonać wiele chorób i zapobiec głodowi. 
Produkty z niego wykonane są uznawane za dziedzictwo kulturowe planety i cieszą się światową sławą.

Kaolinite został po raz pierwszy odkryty w chińskiej prowincji Gaoling, niedaleko miasta Jingdezhen, kilka wieków przed naszą erą. 
Kamień ten był składnikiem białej Glinki zwanej Kaolinem. 
Chińscy rzemieślnicy opanowali technikę obróbki tego materiału, a w II wieku p.n.e. użyto go do stworzenia jednego z najbardziej charakterystycznych zabytków Imperium Niebiańskiego, Terakotowej Armii, wpisanej na listę światowego dziedzictwa UNESCO. 
Te ponad osiem tysięcy naturalnej wielkości ceramicznych figurek wojowników, koni i rydwanów zostało pochowanych w podziemnym grobowcu obok pierwszego cesarza dynastii Qin, Shi Huangdiego, który zjednoczył Chiny i połączył wszystkie odcinki Wielkiego Muru. 
Rok po wstąpieniu na tron, trzynastoletni cesarz rozpoczął budowę swojego przyszłego grobowca, proces ten trwał prawie czterdzieści lat. 
Zgodnie ze starożytną chińską tradycją, władca miał pochować 4000 młodych wojowników, aby chronili go w życiu pozagrobowym. 
Shi Huangdi zrozumiał, że takie masowe egzekucje wywołają bunt wśród jego poddanych i postanowił zabrać ze sobą gliniane figurki żołnierzy. 
Aby zapewnić bezpieczeństwo, podwoił liczbę swoich ludzi.

Wszystkie rzeźby zostały wykonane z niezwykłą precyzją. 
Żadna z dwóch twarzy nie miała identycznego wyrazu ani fryzury, a detale ubioru i wyposażenia oddano z niezwykłą dokładnością. 
Naukowcy uważają, że tors, z solidną, masywną dolną częścią ciała i pustą górną częścią ciała, został najpierw wyrzeźbiony z gliny kaolinowej. 
Następnie wypalano go w piecu przez kilka dni w temperaturze około 800 stopni Celsjusza, po czym przymocowano do niego ręce i nogi, a na twarz nałożono dodatkową warstwę gliny, aby nadać jej indywidualne rysy. 
Artyści pomalowali powstałe figurki naturalnymi kolorami. 
Gliniani żołnierze mieli leżeć pochowani przez ponad 2000 lat po śmierci Shi Huangdiego, aż do przypadkowego odkrycia w 1974 roku przez chińskiego rolnika kopiącego studnię na swojej posesji.

Chińscy rzemieślnicy znaleźli inne zastosowanie dla Kaolinite w produkcji porcelany. 
Ciągłe eksperymenty z Gliną i technikami jej przetwarzania doprowadziły do rozkwitu chińskiego przemysłu porcelanowego w X wieku. 
Warsztaty istniały praktycznie w każdym mieście, a Jingdezhen stał się światową „stolicą porcelany”. 
Cała ludność zajmowała się wyłącznie produkcją ceramiki. 
Wstęp do miasta był ograniczony hasłem, a ulice strzegły uzbrojone patrole w nocy. 
W ten sposób chińskie władze zadbały o to, aby receptura porcelany pozostała tajemnicą. 
Przez długi czas ten rodzaj ceramiki był dosłownie wart swoją wagę w złocie w innych krajach. 
Filiżanka kosztowała tyle szlachetnego kruszcu, ile sama ważyła. 
Nawet potłuczone kawałki były cenione i przekazywane z pokolenia na pokolenie. 
Modnym trendem w XVIII wieku była biżuteria wykonana z fragmentów porcelany. 
Receptura porcelany pozostawała dla Europejczyków nierozwiązaną zagadką przez cztery stulecia.

Produkcja klasycznej chińskiej porcelany charakteryzowała się wieloma niuansami. 
Mieszanka formierska zawierała Glinkę Kaolinową, wydobywaną tylko w kilku regionach kraju, oraz ultradrobny proszek mineralny. 
Aby nadać tej mieszance plastyczność, przed użyciem poddawano ją procesowi starzenia przez 10 lat. 
Temperatura wypału wynosiła 1300 stopni Celsjusza i utrzymywano ją w piecu przez cztery dni.

Kaolinite był ceniony nie tylko jako surowiec do produkcji kosmetyków, ale także jako środek antyseptyczny. 
Dobroczynne właściwości Białej Glinki po raz pierwszy opisał Hipokrates. 
Starożytny grecki uczony odkrył, że Kaolinite może hamować stany zapalne tkanek i dezynfekować rany. 
W życiu codziennym był używany do przechowywania żywności. 
Żywność umieszczano w glinianych pojemnikach, najpierw owijanych w tkaninę nasączoną zimną wodą. 
Dzięki temu żywność dłużej zachowała swoje właściwości. 
Dziś kosmetolodzy polecają maseczki z białej glinki, która ma właściwości antybakteryjne, do złuszczania skóry, rozjaśniania, poprawiania krążenia, wzmacniania naczyń włosowatych, wygładzania zmarszczek i zwalczania trądziku.

Przemysł porcelanowy i ceramiczny pozostają głównymi konsumentami tego minerału, tak jak dwa tysiące lat temu. 
W górnictwie Kaolinite, jako składnik Glinek Kaolinowych, jest wykorzystywany do wierceń w trudnych warunkach geologicznych. 
Naukowcy z Uniwersytetu Górniczego w Sankt Petersburgu prowadzą badania nad wykorzystaniem Glinek Kaolinowych do wzmacniania odwiertów przy nienormalnie niskim ciśnieniu w złożach.
https://forpost-sz.ru/museum/stone-stori...b457054566