12-03-2025, 14:28
Abies Grandis
Gatunek drzew z rodziny sosnowatych.
Jedna z najwyższych jodeł.
Występuje naturalnie w zachodniej części Ameryki Północnej.
W Polsce drzewo dorasta do 30 m wysokości, a w ojczyźnie nawet do 100 m.
Korona jest regularna i wąskostożkowa.
Pędy
Pędy są dość cienkie.
Mają oliwkowozieloną barwę. Są gęsto i równomiernie omszone, ale zazwyczaj szybko nagie.
Pączki są pokryte żywicą. Są małe i zaokrąglone.
Igły
Igły są wyjątkowo regularnie, płasko i grzebieniasto rozłożone tak jak u jodły pospolitej, ale długie, w dolnej warstwie do 6–8 cm długości, w górnych znacznie krótsze.
Są błyszczące i ciemnozielone. Na szczycie z reguły są wycięte z wyraźną bruzdką od góry biegnącą wzdłuż całej igły, od spodu z białawymi paskami.
Szyszki
Szyszki żeńskie umieszczone są tylko w strefie wierzchołka, w stosunku do wysokości drzewa są dość małe, 6–8 cm długości, w kolorze brunatnym[6].
Łuski są wypierające ukryte.
Zastosowanie
W dobrych warunkach siedliskowych rośnie bujnie i szybko.
Z tego względu jest najważniejszym obcym gatunkiem jodły dla lasów europejskich.
W Polsce sadzona głównie w lasach i w parkach, zwłaszcza na zachodzie kraju.
Odmiany
W obrębie gatunku wyróżnia się kilka odmian [3] :
Abies Grandis var. Grandis ( Dougl. ex D.Don ) Lindl.
Abies Grandis var. Silba Idahoensis
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jod%C5%82a_olbrzymia
https://plants.ces.ncsu.edu/plants/abies-grandis/
https://www.youtube.com/watch?v=3Cjk2u6PI6M&t=2s
Występowanie:
Pochodzi z Ameryki Północnej, jego pierwotnym obszarem występowania jest północno-zachodnia część Stanów Zjednoczonych (do północnej Kalifornii) i południowo-zachodni skraj Kanady.
Po raz pierwszy gatunek ten sprowadził do Europy w 1831 roku David Douglas, który odkrył go w 1825 roku.
Po raz pierwszy została zasadzona w naszym kraju w 1879 roku w Sychrovie
Ekologia:
Jodłę Olbrzymią najczęściej można spotkać na głębokich glebach aluwialnych wzdłuż cieków wodnych.
Rośnie w wąwozach dolinnych lub na łagodnych zboczach górskich, często na glebach o odpowiedniej wilgotności.
W wilgotnych siedliskach rozmnaża się bardzo szybko, często przerastając inne gatunki, natomiast w suchych siedliskach utrzymuje się w dolnych warstwach.
Dobrze znosi cień i mróz.
Jest wrażliwy na zanieczyszczenia powietrza.
Szyszki dojrzewają w sierpniu i wrześniu, a rozpadają się miesiąc później.
Opis:
Jodła olbrzymia osiąga znaczną wysokość, często około 40–70 m (lub więcej) i żyje 200–250 lat.
Korona jest stożkowata, kora bruzdowana, ciemnobrązowa, w młodości szarozielona, z pęcherzykami żywicznymi.
Igły są zawsze ułożone w dwóch rzędach, płaskie, błyszczące, w kolorze świeżej zieleni, a od spodu szarozielone z dwoma białymi paskami.
Igły nie są wszystkie jednakowej długości, najdłuższe mają 3–5 cm długości. Szyszki cylindryczne, jasnozielone, mają 5–10 cm długości i około 4 cm szerokości.
Zastosowanie:
W zachodniej części Ameryki Północnej jodła olbrzymia jest cenionym drzewem szybko rosnącym i bardzo wydajnym.
Z tych powodów odmiana ta została pomyślnie zasadzona również w Europie.
Drewno jest cennym źródłem włókien i jest wykorzystywane także w budownictwie.
Sadzone w parkach jako drzewo ozdobne.
https://botany.cz/cs/abies-grandis/
https://landscapeplants.oregonstate.edu/...es-grandis