[Krystyna]

   
Garnet Andradite with Epidote, Azerbaijan, Dashkesan
Garnet/Granaty
Pochodzenie terminów geologicznych: granaty
„Granat to czerwony klejnot, ale nie tak jak rubin, jego czerwony jest bardziej podobny do płomienia… 
Tworzy się daleko na wschodzie… 
Prawidłowo wycięty i wypolerowany ujawni całe swoje piękno i doskonałość. " 
Arystoteles, ok. 322 pne
Grecki filozof Theophrastus z Eresos opisał ten krzemian jako wąglik , czyli węgiel, który mógł być inspirowany czerwonym blaskiem odmian Almandine i Spessartine.
Obecnie Pirop pozostaje greckim określeniem ognia.
Współczesna nazwa Granaty została wprowadzona przez filozofa Albertusa Magnusa.
W 1270 roku opisał ten minerał jako Granatus, co oznacza ziarno, co może być odniesieniem do monokryształów, które można znaleźć w skałach metamorficznych lub luźno w osadach.
Granaty to pospolite minerały, które można znaleźć w skałach metamorficznych, takich jak łupek Granatu(z Almandynem); w skałach osadowych, a także w skałach magmowych (zwłaszcza Pirop i Spessartyn).
Największy kiedykolwiek znaleziony kryształ miał średnicę 2,5 metra (ponad 8 stóp).
W Wielkim Jabłku  (in Big Apple.)  znaleziono niegdyś dość duży granat .
W starożytności Granaty były popularnymi kamieniami szlachetnymi, uważanymi za równe w swoim pięknie rubinom.
Pliniusz Starszy odnosił się do ciemnoczerwonej odmiany jako carbunculus alabandicus, ognisty kamień z miasta Alabanda (współczesna Turcja), ważnego rynku kamieni szlachetnych znalezionych w Azji w czasach Pliniusza.
W starożytnym Egipcie Almandyn był uważany za najpotężniejszy ze wszystkich kamieni szlachetnych , ponieważ jego kolor przypomina krew, a wschodzące słońce uczyniło z niego ważny amulet odstraszający demony i nieszczęścia.
W średniowiecznej Europie był znany jako Karfunkelstein i odgrywa ważną rolę w wielu legendach i baśniach.
Aż do XIX wieku Granaty uważano za „kamień szlachetny ubogich”, ponieważ był tak szeroko dostępny, że prawie każdy mógł sobie pozwolić na biżuterię z ogniem granatu.
źródło
źródło